Moja historia jest krótka i w gruncie rzeczy banalna. Cukrzyca typu I, odziedziczona po ojcu. Za mało pokory wobec codzienności w chorobie, diety i codziennych, ascetycznych rytualów, a zbyt wiele fantazji, wyjątków od reguł i łatwych rozwiązań tymczasowych, bo "jakoś to będzie". Wszystko to powoli kumulowało się w moim organiźmie do wiosny 2023 roku, a swój całościowy, ponury efekt przyniosło w połowie ubiegłego roku. Ta rana stopy była rzeczywiście nieco większa i babrała się, jak żadna wcześniej, ale że co? Naprawdę nie ma innego wyjścia, niż amputacja przodostopia prawej nogi?? No, jak trzeba... jakoś to będzie. Zachowam przecież piętę, kostkę, staw skokowy, a stracę "tylko" palce i kilka cm śródstopia. Tylko? Guzik prawda (wolałbym tu "gówno prawda", ale tytuł mgr polonistyki trochę jednak zobowiązuje).
Dziś, jako inwalida ruchowy na wózku, podparty kulą albo skacząc na jednej, lewej nodze ku jakiejś najbliższej podpórce, poręczy, ku czemu(komu)kolwiek, kogo mogę się złapać i przytrzymać, rozumiem tamto "tylko" mocno inaczej. Dziś w moich ruchach próżno szukać dawnej fantazji. Wyglądam raczej rozpaczliwie i nie jest to tylko wynikiem nieudanych potyczek z grawitacją, ale przede wszystkim ciągłego, nieznośnego bólu, który towarzyszy mi godzinami czuję właściwie nieprzerwanie od dnia pierwszej operacji.
Amputację połowy stopy wykonano w niewielkim powiatowym szpitalu i niestety nie zrobiono wtedy wszystkiego, jak należy. Po zabiegu pozostała rozległa, otwarta, trudno gojąca się rana, którą miesiąc później próbowano naprawić w ramach operacji nr 2 w nieco tylko większej placówce szpitalnej. I było jeszcze kilka innych placówek i kilka innych zabiegówi, możliwych dzięki naprawdę udanej internetowej zbiórce pieniężnej...
Powinno być więc lepiej, niż kiedyś. Tak nakazuje logika i na to wskazują wyciągi z mojego konta. Powinienem dzis odczuwać mniej bólu i lepiej znosić niedogodności mojej choroby. I choć czas dalej biegnie, nie jest lepiej. Ból powraca, kiedy ma ochotę, jawnie sobie ze wszystkich swoich powyższych "powinności" kpiąc. Bywają oczywiście lepsze, jasne dni. Ale pomiędzy nimi nie brakuje wciąż dni, a często również całych bezsennych nocy, przepełnionych cierpieniem i bezsilnością, o których później długo nie umiem zapomnieć. Dziś całe swoje, 47-letnie życie, dzielę w myślach tylko na dwie części: 46 lat przed amputacja i czas po niej.
A przecież jeszcze niespełna rok temu byłem silnym, pełnym życia facetem, dla którego ważnym elemenetem planu każdego właściwie dnia byl sport, rekreacja, aktywność. Dziś ruch kojarzy mi sie z bólem, więc sam ograniczam swpją codzienną akywność do minimum. Bezpieczniej czuję się w jednej, tej samej pozycji, w tym samym fotelu, w którym spędzam całe wieczory. Najlepiej z opcją szybkiego dostępu do szerokiego asortymentu srodków do odkażania i dezynfekcji, które gromadzę masowo, jako kolejne alibi. Tak, na wszelki wypadek, gdyby zaczęło boleć. Bo dziś nie potrzebuję juz nawet bólu, wystarczy mi świadomość, że on istnieje.
W wyniku operacji, straciłem w czerwcu 2023 roku połowę stopy. W marcu '24 wiem już, że oddałem wtedy także duży fragment mojej psychiki i tej wyjątkowej, naturalnej pewności siebie, związanej z możliwością samodzielnego przemieszczania się bez stresu i bólu. Tamtej śmialości brakuje mi dziś chyba najbardziej i to właśnie tę odwagę do podejmowania aktywności i inicjowania ruchu chciałbym przede wszystkim odzyskać...