Hej! Nazywam się Klaudia Ostojska, gdy miałam 10 lat zachorowałam na anemię aplastyczną szpiku ciężkiego stopnia. Jest to choroba powodująca zanik wszystkich komórek krwi - jedynym ratunkiem był przeszczep szpiku, który odbył się 11.01.2012 r. Cała procedura zakończyła się pomyślnie, wszystkie wyniki były prawidłowe a ja mogłam prowadzić szczęśliwe i normalne życie przez 10 lat. W czerwcu 2021 zaobserwowałam na swoim ciele liczne wybroczyny i pogorszoną morfologię krwii co dało mi powód do obaw. Na początku lekarze myśleli, że jest to małopłytkowość, lecz po zrobieniu trepanobiopsji szpiku w grudniu 2021 roku okazało się, że jest to nawrót choroby...potrzebna będzie kolejna chemioterapia i kolejny przeszczep. Tym razem w leczeniu będzie stosowana mocniejsza chemia i lekarze przewidują, że w jej wyniku stracę płodność. Postanowiłam wykonać zabieg pobrania komórek jajowych, abym w przyszłości mogła zostać mamą. Niestety ten zabieg jest kosztowny i nierefundowalny. Obecnie studiuję mikrobiologię na Uniwersytecie Wrocławskim i jedynym moim marzeniem jest ponowne wrócenie do normalności. Przez ostatnie miesiące wykonuję wszystkie potrzebne badania i próbuję połączyć częste wizyty u lekarzy z nauką. Przede mną jeszcze długa droga do pełnego wyleczenia, dlatego proszę o waszą pomoc.

Aktualizacja 05.02.2023 rok

Dnia 15.11.2022 roku zostałam przyjęta na oddział Transplantacji Szpiku we Wrocławiu. Została podana mi odpowiednia chemioterapia, aby zniszczyć mój stary szpik, wszystkie elementy morfologii krwi były na poziomie prawie zerowym...Dnia 25.11.2022 roku pomyślnie został wykonany przeszczep szpiku, którego dawczynią była moja siostra. Od tego momentu szpik zaczynał powoli na nowo pracować, morfologia wracała do normy a ja 14.12.2022 roku zostałam szczęśliwie wypisana do domu. Od tego momentu co tydzień muszę pojawiać się na wizytach kontrolnych, aby sprawdzać morfologię, oraz czy czasami nie zaraziłam się wirusem, bakterią.
Dotychczas przeszłam przez parę przeszkód, na początku stycznia stwierdzono u mnie aktywację wirusa CMV, jednak organizm sam sobie z nim poradził. Później próby wątrobowe okazały się zbyt wysokie, został przepisany mi odpowiedni lek ochronny i wszystko było w porządku. Następnie stwierdzono aktywację wirusa EBV, niestety mój lichy układ odpornościowy nie poradził sobie z nim sam (prawie 16 tyś kopii wirusa, norma max 500), ale po szybkiej odpowiedzi lekarzy, został mi podany dwukrotnie lek Riximyo i teraz wszystko wróciło do normy.
Żeby było wesoło 15.01.2023 zaczęłam odczuwać ogromny ból brzucha, wysoką gorączkę. Trwało to tydzień, aż 21.01 trafiłam na wrocławski SOR. Stamtąd niestety trafiłam na oddział Gastroenterologii, aby zastosować odpowiednią antybiotykoterapię. Odczuwałam ogromny strach, ponieważ moja odporność jest praktycznie wyzerowana a musiałam "mieszkać" w sali z 2 innymi kobietami. 23.01 zostałam przetransportowana karetką na swój oddział Transplantologii szpiku, gdzie w izolatce spędziłam parę dni, leczenie trwało dalej, objawy zaczęły zanikać. Szczęśliwie zostałam wypisana do domu rankiem 27.01 już bez żadnych dolegliwości.
Na chwilę obecną wszystko wróciłó do normy, USG jamy brzusznej już nic nie wykazało, CRP wróciło do normy - antybiotyki zadziałały. A szpik...no cóż, szaleje. Po 70 dniach od przeszczepu już prawie wszystko jest w normie. Ciągle przyjmuję leki, ale czuję się już znacznie lepiej, liczę, że teraz nie spotka mnie żadna niemiła niespodzianka :)