Nikola Kuligowska

Historia

Cześć, Nazywam się Nikola Kuligowska, ale znacznie częściej posługuje się imieniem Maria. Mam 23 lata, ale życie mnie do tej pory nie oszczędzało. Wychowywałam się jedynie z babcią, w starej kamienicy na bardzo nieciekawej ulicy, bez toalety czy wanny. Mój ojciec mnie porzucił, a mama uciekła w narkotyki, więc gdy babcia zachorowała na raka piersi, w wieku dziewięciu lat musiałam wydorośleć i się nią zająć, każdego dnia bojąc się, że to będzie nasza ostatnia wspólna chwila. I chociaż teraz mamy lepsze warunki mieszkaniowe, chociaż w tej samej komunalnej kamienicy, a moja babcia cudem wyzdrowiała, mimo tragicznych rokowań, nasza sytuacja nie polepszyła się. Od najmłodszych lat mierzę się z wieloma problemami zdrowotnymi: problemy neurologiczne po tym, jak w wieku kilku tygodni zostałam upuszczona przez mamę z wysokości blatu na ziemię, co prawdopodobnie uszkodziło mi pień mózgu, wrodzone zaburzenia odporności charakteryzujące się ciągle nawracającymi ciężkimi chorobami, straciłam już 10 zębów, a reszta jest do kanałowego, czekają mnie dwie operacje.  Od 11. roku życia leczę się psychiatrycznie. Znam trudy objawów lęków, zaburzeń osobowości, depresję która miesiącami kładła mnie do łóżka, do momentów dostawania zapalenia pęcherza przez brak sił wstania do toalety.  Najgorsze co mnie jednak w życiu spotkało, to PTSD - zespół stresu pourazowego, ciężka i wyniszczająca choroba, którą znają żołnierze wracający z frontu, będąca odpowiedzią na traumę związaną z zagrożeniem życia, takie jak działania wojenne, kataklizmy żywiołowe, uprowadzenie, tortury. W moim przypadku było to odizolowanie od świata zewnętrznego, uniemożliwienie szukania pomocy poprzez kontrolowanie mojego telefonu i uniemożliwianie wyjścia z domu, kontrolowanie każdego mojego ruchu, a przede wszystkim liczne brutalne napaście, przemoc psychiczna, fizyczna i seksualna, a to wszystko ze strony mojego byłego narzeczonego. Typowe objawy to stałe uczucie lęku, zagrożenia, wyczerpania i bezradności, problemy z koncentracją i funkcjonowaniem społecznym, tzw "flashbacki", czyli mimowolne, gwałtowne wspomnienia, halucynacje oraz koszmary senne na temat traumatycznego zdarzenia, unikanie sytuacji kojarzących się z doznaną traumą. To nieustanny koszmar, który wpływa na każdy aspekt mojego życia. Zbieram na psa asystującego który pomoże mi walczyć z PTSD, odzyskać poczucie bezpieczeństwa i zyskać więcej samodzielności. Odpowiednio wyszkolony pies wyczuwa i rozpoznaje oznaki lęku czy ataków paniki, przerywa koszmary, potrafi „wybudzać” z flashbacków (lizaniem bądź naciskiem ciężaru ciała przywracają opiekuna do „tu i teraz”, odcinając od odtwarzania wspomnień o zdarzeniu), zapalać światło lub sprawdzać bezpieczeństwo pomieszczenia i sygnalizować zagrożenie. W miejscu publicznym może zacząć krążyć wokół właściciela lub wyprowadzić go w spokojniejsze miejsce, jeśli wyczuje, że ten nie czuje się pewnie otoczony zbyt dużą ilością ludzi, a także wzywać pomoc. Dla mnie to szansa na chociaż częściowy powrót do normalności. Chciałabym również, by to mój psiak został moim asystentem, z wielu powodów i myślę, że każdy kto ma własnego psa, wybranego przez siebie to rozumie. To wszystko wiąże się jednak z kosztami specjalistycznych, wieloetapowych szkoleń oraz egzaminów. Dodatkowo, dzięki zebranym pieniądzom mogę opłacić swoje wydatki medyczne, które w tym momencie znacznie przewyższają moje możliwości finansowe i nierzadko muszę rezygnować z leczenia lub jakiś leków.