SYLWIA BARAN

Witam serdecznie! Jestem Sylwia. Jestem mamą z niepełnosprawnością ruchową. Choruje na MPD od zawsze. Tak się życie potoczyło, że sama wychowuje córeczkę. Malutka ma 5 lat i chodzi do przedszkola. Daje radę najlepiej jak potrafię. Kocham tworzyć. Od niedawna zaczęłam rysować i pozbyłam się blokady, która mnie trzymała ponad 10 lat. Zawsze ciągnęło mnie w te stronę, ale dałam sobie podciąć skrzydła. Niestety! Rysować, aby wywalić nadmiar emocji, to najlepszy z możliwych sposobów! Potem okazało się, że to super zabawa z córeczką. Z upływem tygodni pomyślałam, że to byłaby najlepsza forma pracy dla mnie... Sytuacja życiowa, w której się znalazłam, sprawiła że trudno mi znaleźć pracę, która pozwoli mi pogodzić niepełnosprawność, macierzyństwo i codzienność. Mam wsparcie rodziny i przyjaciół, ale nie jest takie całodobowe. Oni też mają obowiązki oraz pracę. Pasja chciałam chociaż odrobinę dorobić do renty. Jednak aby rysować, czy malować trzeba mieć pieniądze na materiały. Do tego nie mam artystycznego wykształcenia. Potrafię też robić grafikę ilustracje, używając tabletu. Niestety nie umiem robić grafiki komercyjnej, marketingowej. Ogólnie jestem samoukiem. Nie mam ani doświadczenia, ani warsztatu. Brak środków na rozwój sprawia, że stoję w miejscu. Pieniądze, które mam w większości idą na życie. Dlatego szukałam rozwiązania i tak trafiłam na tą fundację. Szukałam, szukałam aż w końcu się udało. Nie wolno się poddawać! Szukam wsparcia i wskazówek, bo momentami nie wiem, w którą stronę iść. Bardzo mi na tym zależy! Chodzi też o to, że kiedy rysuję, próbuje malować czuję się lepiej, to daje mi pewność siebie. Tylko w tu umiem znieść krytykę, presję, nawet hejt. Tylko podczas rysowania wiem co mam robić, od początku do końca. Tylko tu umiem zrobić coś, czego inni ludzie by nie zrobili. Daje mi to ogromna odwagę. Mam milon pomysłów i wszędzie widzę inspiracje. Szybko realizuje założenia, zlecenia. Tylko brakuje mi techniki i warsztatu. Wiem, że dam radę się tego wszystkiego nauczyć i ćwiczyć do puki mi wyjdzie. Teraz ćwiczę codziennie. Jakbym chciała nadrobić stracone lata. Czuję się tak jakbym odnalazła to co mi zginęło, jak ryba co wpuścili ją do jej jeziora. Naprawdę! Znajomi są pod wrażeniem pasji jaka się obudziła! Chodzi o to, że to moja droga, która coraz bardziej kocham! Tylko brakuje mi wsparcia. Każdą formę wsparcia mądrze wykorzystam i wezmę do serca. Chce także dzielić się tym co robię, więc musicie państwo zostawić jakis kontakt do siebie. Napisałam już chyba wszystko. Przepraszam, ale zawsze piszę wypracowania. Podobno oprócz MPD mam też nie odkryte ADHD. Pozdrawiam i dziękuję za przeczytanie tego listu. Sylwia Baran