PIOTR KUBIAK

Cześć, miło mi poznać~ Z tej strony Zosia. Mam aktualnie ponad 30 lat i chciałabym poprosić Cię o pomoc. Od dzieciństwa wiedziałam, że jestem inna. Zawsze ciągnęło mnie do zabaw – patrząc z tamtej perspektywy – z płcią przeciwną. Zawsze siedziała we mnie zazdrość wobec tego, co noszą, jak wyglądają i nie rozumiałam, czemu każą mi się bawić z chłopakami.

Kiedy przyszedł okres dojrzewania, zaczęłam zauważać coraz mocniej nieodwracalne zmiany, które następowały w moim organizmie. Bezsilność wobec zmian i ciągłe wrażenie, że nie tak powinnam się rozwijać, sprawiały, że z roku na rok czułam się jeszcze gorzej. Myślałam, że każdy tak się czuje, że każdy rozmyśla, że wolałby urodzić się przeciwnej płci, że to po prostu część życia i tak powinno być. Starałam się zaakceptować ten fakt i żyć dalej.

W wieku 20 lat skorupka pękła. Wiedziałam, że nie tak powinno się potoczyć moje życie. Wtedy też zaczęło się pojawiać to zżerające od wewnątrz uczucie niedopasowania. Jeszcze nie wiedziałam, jak to nazwać, ale chciałam zmiany. Nie wiedziałam jednak gdzie zacząć. Przez okres studiów eksperymentowałam z ubiorem, starałam się pojąć, czego tak naprawdę potrzebuję.

Dopiero po 10 latach od tamtego momentu i po wielu latach bycia w depresji oraz próbie samobójczej udało mi się znaleźć odpowiedź na pytanie: „Jak nazwać to cierpienie?” Odpowiedzią była dysforia płciowa. Postanowiłam zmienić całe swoje życie i nareszcie żyć tak jak na to zasługuję. Niedługo po tym udało mi się zacząć zastępczą terapię hormonalną, która jest bronią w mojej walce z dysforią płciową. Jestem zdeterminowana, by naprawić to niedopatrzenie, że urodziłam się w złym ciele.

Tu chciałabym prosić o wsparcie z najważniejszym krokiem dla mnie jakim jest operacja korekty płci. Przy moim aktualnym stanie majątkowym nie mogę o niej nawet marzyć. Z Twoją pomocą na pewno kiedyś uda mi się uzbierać na operację i nareszcie będę mogła poczuć się dobrze we własnym ciele.