Piotr Kern

Może od początku

Od kiedy sięgam pamięcią w moim rodzinnym domu można było natknąć się na materiały plastyczne. Dziecięca ciekawość i babciny mentoring sprawiały, że z czasem nie tylko poznawałem nowe narzędzia, ale również techniki malarskie i ich zastosowania. Aż wreszcie stałem się wyjątkowym szkodnikiem

Forma w ogniu

Pogodziłem naukę w liceum i prowadzenie aż czterech teatrów ognia w czterech różnych miejscowościach. Dzięki temu nauczyłem się zarządzania zespołem i planowania wydarzeń. Moja rosnąca fascynacja ruchem, światłem i kolorami ciągle rosła. A gdy już wszystko szło sprawnie, wydarzył się moment w którym PRZYPADKIEM powstał mój pierwszy bodypainting.

Bałem się... wiecie?

Pierwszy raz pomalowałem dziewczyny z mojej grupy ogniowej 22 czerwca 2014 roku. Odbyło się to w laboratoryjnych warunkach (za sceną) farbami plakatowymi. Zadowolony z efektów zacząłem poszukiwania, aż po kilku miesiącach zobaczyłem pierwsze obrazy Agnieszki Glińskiej z Art Color Ballet. Całymi wieczorami medytowałem wpatrując się w jej obrazy, a z każdym następnym wieczorem wiedziałem, że chcę TO robić. Bałem się jednak tego, co ludzie w małej miejscowości o tym powiedzą…

Bodypainting jak lekarstwo

Zacząłem poszukiwać ludzi, których odwaga i otwarty umysł stały się polem mojego działania. Dzięki temu krążąc po świecie znajdowałem nowe pomysły i cennych sprzymierzeńców. Z czasem zauważyłem, że każda kolejna sesja stała się dla mnie okazją do tego, aby komunikować się ze światem i jednocześnie “nazywać” kolorem i kształtem towarzyszące mi emocje. Dzięki temu nauczyłem się wyprowadzać z głowy emocje, którymi chciałem się dzielić, lub których chciałem się pozbywać. Podczas dalszych obserwacji dostrzegłem, że podobnie jak mi bodypainting otworzył wiele nowych, dobrych ścieżek w głowie.