Na leczen

W Wieku 3.5 roczku zachorowałam na kłebuszkowe zapalenie nerek. Były to lata 80 więc moim rodzicom mowiono, że nie przeżyje długo.. Po biopsji ciętej , z powikłaniami min: obrzękiem mòzgu , rodzice otrzymali diagnozę , że moje nerki są zniszczone w 80% i potrzebny jest przeszczep nerki. Aby doczekać do niego, potrzebne były rownież dializy, co nie było takie łatwe w tamtych czasach i dla tak małego dziecka. Udało się , specjalnie że Stanòw zwozili worki do dializy otrzewnowej, a rodzicòw uczyli Szwedzi jak przeprowadzać te zabiegi w domu. Wszystko było na etapie experymentu. Znowu się udało i dostałam w wieku 5 lat dar życia-nerkę. Był to pierwszy przeszczep nerki dziecka w Polsce i  w CZD. Był rok 1984. Niestety nie obyło się bez powiłań, bo dostałam sepsy. Wyszłam z niej i zaczełam żyć jak każde dziecko, oprócz wytycznych żeby duźo pić i unikać skupisk ludzkich, że względu na leki zmniejszające odporność. One pomagały przeciw odrzucie nerki ale ogłupiały układ odpornościowy , więc zabić mnie mògł głupi katar. Nerka przetrwała 8 lat. Potem zaczęly się znów dializy hemo jak i otrzewnowe, ktòre trwały aż 8 lat. Stało się dostałam drugi upragniony przeszczep, tuż po maturze w 1998 roku. W tym czasie wyszłam za mąż, zaczęłam prowadzić z mężem działalność gospodarczą i znòw żyłam prawie jak zdrowa. Niestety po 10 latach zaczął się odrzut przewlekły nerki i powoli parametry zaczęły się pogarszać. Ròwnieź miałam powikłania po chorobie i musieli mi zrobić operację na resekcje przetarczyc , bo miałam parathormon już ponad 2500tyś , a nogi odmawiały mi posłuszeństwa oraz operacje  usunięcia jajnika z torbielą. Powoli kłębiła mi się myśł , że niedługo przejdę na dializy. I tak się teź stało po 12.5 latach życia nerki. Bardzo ten okres przeżyłam , ponieważ uaktywnił mi się HCV, którym byłam zarażona w szpitalu, jak ròwnież  nie mogli mi zrobić dostępu naczyniowego-przetoki do dializ ze względu na zwapnione naczynia i słabe krążenie. Byłam na skraju załamania, przedłużającą się kwalifikacją do przeszczepu oraz tym że nikt nie dawał mi szansy na 3 przeszczep. Udało się i w 2013 roku dostałam upragnioną nerkę. Znòw starałam się żyć pełnią życia, pomagałam mężowi w pracy jednak skutki uboczne jak miażdżyca, zwyrodnienia oraz liczne zapalenia pęcherza dawały o sobie znać. Po  ośmiu miesiącach męki z bólami martwiczymi, gdzie chciałam umżeć ,musiałam mieć amputację palca dużego u stopy, po zwykłym wycinaniu wrastającego paznokcia. Zawalił mi się świat, bo z aktywnej, chodzącej po górach osobie , ktòra nie użala się nad sobą i jest samodzielna stałam się kaleką, ktôra już nie potańczy długo, nie wejdzie na każdy szczyt ani nie założy butòw na obcasie ani japonek. Nie minął rok, a zaczęło się dział problem z niegojącą się raną w dużym palcu w drugiej stopie. Pròbowałam ratować palec prywatnie , chodziłam do przeròżnych specjalistòw, niestety nie udało się i w lutym 2025 amputowali mi drugi palec. Także z powikłaniami i walczę teraz z bakterią w niegojącek się ranie. Mam nadzieję że mi się uda i nie trzeba będzie bardziej ciąć stopy, jtòra bardzo boli i marzę o przespaniu spokojnie nocy bez bòlu.Dlatego potrzebuję pieniążkòw na leczenie, rehabilitację, jakieś turnusy , bym mogła w miarę sprawnie funkcjonować i nie wymagać pomocy we wszystkich czynnościach życiowych,ktòre w większości przejął teraz mòj mąż. Więc jeśli ktoś może podzielić się swoim 1.5% podatku to z gòry dziękuje za wpłaty. 

Ps: wreszcie po 5 tygodniach w szpitalu, 4 operacjach, amputacji palca i czyszczeniu rany bo nie chciała się goić, wròciłam do domu. Myślę , że wreszcie idzie ku dobremu, ale na razie słabo chodzę i cały układ kostny i moęśniowy mam do rehabilitacji. Muszę też się zregenerować  bo odczuwam wiele ròżnych dolegliwości bòlowych i wyniki się pogorszyły. Na szczęście kropla nadziei mam i już bardziej pozytywnie patrzę na przyszłość. Nie kogę się poddać i walczę dalej

.