Klaudia Rzepka

Od początku lipca walczę z czymś, co nie tylko zmieniło mój wygląd, ale również zabrało mi pewność siebie, poczucie kobiecości i część mojej tożsamości. Zdiagnozowano u mnie łysienie plackowate — chorobę autoimmunologiczną, która sprawia, że tracę włosy na głowie. Choroba jest agresywna i postępuje bardzo szybko. Już po miesiącu straciłam 70% włosów. Dla niektórych to “tylko włosy”, ale dla mnie to codzienna walka z bólem, lękiem, wstydem i poczuciem bezradności. Moja głowa jest pokryta stanem zapalnym, przez co część włosów zamiast wypadać z cebulkami, łamie się przy samej nasadzie. Stan zapalny powoduje ból podczas mycia, czesania, dotyku . Na mojej głowie zostało tylko 10% włosów (ocena trychologa) dlatego po 3 miesiącach walki o każdy włos, rozpaczy, płaczu i bólu postanowiłam ogolić głowę na łyso. Gdy patrzę w lustro, widzę nie tylko zmiany fizyczne, ale również te emocjonalne, które tak trudno zrozumieć innym. Mam predyspozycje do bliznowacenia i przez chorobę pojawiło się kilka miejsc, w których prawdopodobnie moje włosy już nie odrosną. Podczas szukania przyczyny, skierowano mnie również na rezonans magnetyczny, którego wyniki były kolejnym ciosem. W moim mózgu wykryto naczyniaka po prawej stronie płata czołowego oraz zmiany dyskopatyczne odcinka kręgosłupa szyjnego. Rozpoczęłam fizykoterapię oraz leczenie neurologiczne w tym kierunku. Staram się być silna, ale codzienna walka z tą chorobą odbiera mi radość i chęci do życia. Próbowałam wszystkiego i nadal próbuje – od specjalistycznych leków, przez drogie zabiegi, aż po naturalne metody. Niestety, leki nie działają, a choroba wciąż postępuje. Dalsze koszty leczenia przekraczają już moje możliwości. Najbardziej bolesne jest to, że proste czynności, jak wyjście do sklepu czy spotkanie z przyjaciółmi, stały się dla mnie ogromnym wyzwaniem. Codziennie muszę mierzyć się z pytaniami, spojrzeniami. W między czasie zakupiłam sobie syntetyczne peruki, aby w minimalny sposób normalnie funkcjonować, jednak podrażniają moją skórę głowy i powodują ból głowy po kilku godzinach, przez co używam ich tylko w wyjątkowych sytuacjach. Właśnie dlatego postanowiłam poprosić o pomoc. Moim marzeniem jest zakup naturalnej peruki, która będę mogła nosić cały dzień nie odczuwając bólu, która pomoże mi odzyskać część pewności siebie i sprawi, że znów będę mogła poczuć się sobą niezależnie od miejsca, w którym będę. Koszt takiej peruki to około 8000 zł, a dodatkowo potrzebuję środków na dalsze leczenie i kontynuację terapii — łącznie celuję w kwotę 15 000 zł. To pieniądze, które nie tylko pozwolą mi lepiej funkcjonować na co dzień, ale dadzą nadzieję na lepsze jutro. Wiem, że nie proszę o coś, co jest łatwe. Długo walczyłam, aby znaleźć w sobie odwagę, by się otworzyć i powiedzieć głośno o swoim problemie. Pomagając innym, nigdy nie pomyślałabym, że kiedyś sama będę o tą pomoc prosić, ale wierzę, że są ludzie, którzy potrafią zrozumieć, jak ważne jest wsparcie w trudnych chwilach.