Ireneusz Zawrot

Dzień dobry,
Mam na imię Natalia, mam 23 lata i proszę o pomoc w sprawie mojego taty (Ireneusza Zawrot, 65l. ) jak również mnie.

W sierpniu nasze życie odmieniło się o 180 stopni. Mój tata przeszedł udar niedokrwienny lewej półkuli mózgu. Udało się uratować jego życie w ostatnich chwilach. Stan taty był bardzo ciężki, lekarze nie dawali mi nadziei. Jednak udało się przetrwać najgorszy okres. Niestety udar był bardzo rozległy, zmiany w mózgu się dokonały i powstały poważne powikłania.

Najcięższym powikłaniem jest spastyczne porażenie połowiczne oraz afazja mieszana dużego stopnia. Przebywając w Szpitalu na Oddziale Rehabilitacji Neurologicznej wykonał ogromne postępy rehabilitacyjne, postępy w które nie wierzyli sami lekarze. Wszystko dzięki jego własnej motywacji i wytrwałości, sama mu zazdroszczę jego woli walki. Na ten moment tata posługuje się wyłącznie na słowie „tak”. Pomimo utrudnionej komunikacji, nauczyliśmy się siebie rozumieć. Jest świadomy całej sytuacji, tego co się wokół niego dzieje, jak również tego co się mówi. Stanowi to jednak dużą barierę w codziennym życiu. Barierę, która napędza frustrację. Nie ma się co dziwić, kiedy z dnia na dzień traci się możliwość wypowiedzenia swoich myśli, potrzeb i emocji. Nie jestem w stanie sobie wyobrazić co czuję taka osoba i myślę że nikt nie chciałby tego doświadczyć. Mam nadzieję, że tata niedługo będzię mógł się wygadać ze wszystkich emocji, które w nim drzemią.

Tata stara się być samodzielny, nie chce aby druga osoba go wyręczała, ale przez niedowład nie jest w stanie wykonać wielu podstawowych czynnośći. Potrzebuje on stałej opieki, drugiej osoby w codziennym funkcjonowaniu. Tata mieszkał sam w Bydgoszczy, ja natomiast od 5 lat mieszkam w Poznaniu. Przede mną czeka decyzja, która będzie wiązała się z wieloma wyrzeczeniami i konsekwencjami w przyszłości. Przeprowadzka, rezygnacja ze studiów, rezygnacja z aktualnej pracy, bycie daleko od moich przyjaciół. Jednak jestem jedyną osobą którą mój tata ma, "córeczką tatusia", kocham go z całego serca i go nie zostawię. Chce go wspierać, być z nim, dać mu poczucie sprawczości i możliwość aby jego chęci na wyzdrowienie spełniły sie.

Bez dalszego działania, jego sukcesy rehabilitacyjne będą się cofać. Dlatego ogromnie ważne jest zapewnienie dla taty regularnych wizyt rehabilitanta oraz neurologopedy. Potrzebne jest kontynuowanie leczenia farmakologicznego. Leki, środki pielęgnacyjne i sprzęt rehabilitacyjny. Czeka nas długa droga, ale wierzę, że czas przyniesie efekty. Wierzę, że w pewnym momencie obydwoje będziemy rozmawiać o naszych wspólnych zainteresowaniach, że grając wspólnie w szachy tata wypowie słowa "szach i mat", że zadzwoni do mnie i spyta się jak mi minął dzień, że będzie mógł funkcjonować samodzielniej i będzie mógł korzystać z życia.

Z góry dziękuję za wsparcie i pomoc! Jestem Państwu dozgonnie wdzięczna.