Adam Socha

      Jeśli ktoś zapyta mnie jakim dzieckiem jest mój Adaś, to zawsze odpowiadam, że niesamowicie inteligentnym prawie ośmiolatkiem i codziennie jestem z niego dumna. Na pierwszy rzut oka, jest on trochę nieśmiałym uroczym dzieciakiem. Niestety pod tym kryją się nasze codzienne zmagania z jego chorobami. Zawsze wydawało mi się, że to, że Adaś woli bawić się sam niż z innymi to po prostu jego „kocia” natura. Z wiekiem jednak nie mogłam dalej udawać, że nie mamy do czynienia ze spektrum autyzmu. Wysoka nadwrażliwość na dźwięki która, nie raz zmuszała nas do ucieczki z głośnego miejsca gdy Adaś wpadał w taką panikę, że krzyczał, płakał i biegł przed siebie nie patrząc na to czy jest to bezpieczne czy nie. Opinia z Poradni w zerówce była dla mnie szokiem, ale też zimnym kubłem wody. Nie nadążał za klasą, potrafił być też agresywny w stosunku do innych dzieci, uznawał, że jeśli wychowawca mówi do klasy to nie jest to polecenie skierowanie do niego.

Do tego rozwijającego się w trybie ekspresowym doszły nam choroby jelit. Niestety Adasia jelita nie działają tak ja powinny i dziecko które było już po treningu czystości, nagle zaczęło mieć zabrudzone majtki co 10-15 minut.

Jesteśmy pod opieką lekarzy i gastrologa, opcje są dwie: jedna ta straszniejsza choroba hirschsprunga, która wiąże się z usunięciem części niedziałających jelit. Lub wersja druga: zaparcia nawykowe. Jesteśmy obecnie w trakcie diagnozowania się. Póki co zostają nam pieluchy ponieważ synek popuszcza kał nawet przez sen.

Wszystko nasiliło się gdy Adaś trafił do klasy pierwszej w której natłok obowiązków, tempo pracy i problemy z nawiązywaniem kontaktów z rówieśnikami doprowadziło do tego, że Adaś cofnął się jeszcze bardziej emocjonalnie. Zaczął nawet w domu nas kopać, bić i rzucać wszystkim co było pod ręką. Po konsultacjach z psychologami, nauczycielami oraz lekarzami postanowiłam zabrać dziecko ze szkoły i załatwić mu nauczanie indywidualne w domu.

Adaś w tej chwili jest w domu, uczęszcza na różne terapie które ułatwiają mu dostosowanie się do społecznego życia. Do tego dochodzą wszyscy specjaliści związani z leczeniem jego jelit. Niestety wszystko to kosztuje, więc jeśli ktoś z Państwa chciałby przeznaczyć swoje 1,5% na pomoc w opłaceniu leczenia mojego syna to będę niezwykle wdzięczna.

Dobro wraca,

Pozdrawiam

Patrycja – mama Adasia