Na imię mam Oliwia. Urodziłam się 26 Czerwca 2007 roku i nic nie wskazywało na to, że moje choroby będą ujawniać się jedna po drugiej. Chociaż lekarze w połowie ciąży ostrzegali moich rodziców, że są nieprawidłowe odległości między kręgami w kręgosłupie które mogą, wskazywać na wiele schorzeń, ale też mogą być całkowicie przypadkowe i nie wyrokują nic strasznego.
Po urodzeniu rosłam sobie jak inne dzieci, rozwijałam się w swoim tempie, a to, że nie chodziłam dość długo, nie było największym problemem, bo mój ojciec - sam nie chodził do około 3 roku życia, a gdy już chodzić zaczął, to stracił wzrok, więc musiał zacząć uczyć się poznawać świat od nowa, tym razem używając w innych proporcjach reszty zmysłów, które mu pozostały.
Wracając jednak do mnie... W miarę, jak zaczęłam dorastać, zaczęły piętrzyć się moje problemy zdrowotne. Najpierw problemem było tylko to, że rosłam w ekspresowym tempie. Potem spadła na moich rodziców, informacja o tym, że posiadam dwie nieoperacyjne zmiany na mózgu. A są to tłuszczak na Móżdżku i guz na przysadce mózgowej. Wraz z wejściem w wiek dojrzewania doszły u mnie problemy z utrzymaniem właściwego poziomu cukru we krwi.
Moi rodzice mieli nadzieję, że to koniec niespodzianek, jakie im przyszykowało moje zdrowie, niestety leczenie moich chorób i diagnostyka oraz konieczność szukania rehabilitantów zaczęła generować koszty znacznie przekraczające ich możliwości finansowe gdyż obydwoje są niepełnosprawni, tata jest niewidomy a mama niedowidząca.
Dlatego też zwracamy się (w imieniu moim jak i moich rodziców) z prośbą do ludzi dobrej woli o pomoc finansową w leczeniu moich chorób, bo dzięki utrzymaniu ciągłości w rehabilitacji tej fizycznej, jak i psychicznej, będę w stanie dalej żyć w pełnej radości i z pozytywnym nastawieniem do życia. A są to dwie najważniejsze cechy z jakim się urodziłam i mimo trudności dostarczanych mi przez życie, staram się nie dopuścić by one zgasły.
Jak na nastolatkę mam bardzo szerokie zainteresowania. Zaczęło się od Harcerstwa, potem doszła Kalistenika, rolkarstwo i jazda na rowerze. Jednak we wszystkich tych aktywnościach musze być uważna i bardzo ostrożna, bo ograniczają mnie, nagłe bóle i zawroty głowy spowodowane zmianami w moim ciele. Dlatego też prócz aktywności fizycznej rozwijam swoją pasję, którą jest ratownictwo medyczne i wszystko, co z nim związane.
Tą pasje ułatwia mi z kolei częstotliwość wizyt w szpitalu przy okazji różnych kontuzji, na które niestety również jestem podatna. Stąd częste siniaki, otarcia, a nawet zwichnięcia. Pozytywnym aspektem pobytów w szpitalach jest to, że wiem jak pomagać by nie zaszkodzić bardziej i dodatkowo umiem też w sytuacjach stresowych zachować zimną krew, by skupić się na tym, że trzeba komuś pomóc, bo od tego zależy czyjeś życie.